Ekspozycja stała w siedzibie głównej Muzeum Warszawy

Dzieje kamienic

Muzeum zajmuje jedenaście kamienic przy północnej stronie Rynku wytyczonego około 1300 roku. Gotyckie budowle zaczęły tu powstawać od połowy XV wieku. Pożar miasta w 1607 roku dostarczył impulsu do kolejnej przebudowy, która nadała kamienicom kształt zbliżony do obecnego. Mieszkali tu przedstawiciele najmożniejszych rodów, rajcy, wójtowie i burmistrzowie Starej Warszawy. W XIX wieku gospodarcze, kulturalne i administracyjne centrum Warszawy przeniosło się poza mury Starego Miasta, które zaczęło ulegać degradacji.

Początki działalności wystawienniczej i konserwatorskiej na Starym Mieście wiążą się z Towarzystwem Opieki nad Zabytkami Przeszłości, które od 1911 roku było właścicielem kamienicy Baryczków (nr 32). W 1916 roku, z okazji rocznicy uchwalenia konstytucji 3 Maja (1791), północną stronę Rynku nazwano Stroną Dekerta, od nazwiska prezydenta Warszawy i bojownika o prawa mieszczan, Jana Dekerta (1738–1790).

W latach 1937–1938 władze miasta zakupiły kamienicę Baryczków oraz sąsiadujące z nią Kleinpoldowską (nr 34) i Pod Murzynkiem (nr 36) dla Muzeum Dawnej Warszawy, nowego oddziału Muzeum Narodowego. Proces przekształcania ich w muzeum został zakłócony przez wybuch II wojny światowej. Zniszczone podczas powstania warszawskiego kamienice po Stronie Dekerta odbudowano w latach 1947–1953 z przeznaczeniem na muzeum miasta. W 1955 roku otwarto w nich pierwszą stałą wystawę.

Dzieje przemian struktury północnej pierzei Rynku oraz elementy architektury poszczególnych kamienic są punktem wyjścia do odkrywania wydarzeń i postaci związanych z tym miejscem. Mówi o nich zarówno poświęcona im część wystawy, jak i opisy rozmieszczone w muzealnych kamienicach, które mogą Państwo odnaleźć podczas zwiedzania.

Kuratorki: Barbara Hensel-Moszczyńska, Klementyna Świeżewska