Andrzej Woźniak

Andrzej Woźniak (1939-2018) – etnolog, zafascynowany Gruzją i… Grochowem. Badacz kultury miasta świetnie czujący się w archiwum i wśród ludzi.

W swojej pracy zawodowej przez wiele lat był związany z Katedrą Etnologii i Antropologii Kulturowej UW oraz Instytutem Archeologii i Etnologii PAN, gdzie pracował naukowo. Prowadził badania w mazowieckich wsiach, ale dość szybko zainteresowało go miasto i jego kultura.

Fascynacja Gruzją zaowocowała artykułami profesora o Gruzinach w Warszawie i Polsce oraz o Polakach w Gruzji.

Przez niemal całe życie mieszkał na warszawskim Grochowie. Z Przyczółka Grochowskiego wyprawiał się na wędrówki po prawobrzeżnych dzielnicach, rozmowy z mieszkańcami i poszukiwania archiwalne. Przemierzał Witolin, Kamionek, Gocław, Saską Kępę, Wawer, dawne tereny Zastowa, Zerznia i Lasu.

Rozmawiał z ostatnimi mieszkańcami pamiętającymi przedwojenne czasy. Efektem były publikacje dotyczące codzienności, świętowania, zróżnicowania etnicznego i religijnego tych terenów w okresie międzywojennym, a także dokumentacja tutejszych kapliczek i krzyży przydrożnych, prezentowana na wystawie „Okna do nieba” w Muzeum Warszawskiej Pragi w 2010 r. i wydana w formie skromnej książeczki.

Opublikowane przez niego prace na temat zjawisk kulturowych dawnego Gocławia i Grochowa to jedyne tego rodzaju opracowania dotyczące szerokiej warszawskiej aglomeracji, oparte na wieloletnich konsekwentnych badaniach etnologicznych, poparte tak solidnym warsztatem, obudowane szerokim kontekstem historycznym.

Prof. Woźniak sięgał przy tym do osobistego doświadczenia mieszkańca jednego z tutejszych osiedli. Nie ukrywał, że opisuje w ten sposób „swój Grochów”. Od samego początku wspierał też swoją wiedzą i życzliwością powstające Muzeum Warszawskiej Pragi.