04.09.2024 / Aktualności, Centrum Fotografii
Miasto do mieszkania
W Noc Fotografii 2024 na ekranie przed siedzibą główną Muzeum Warszawy na Rynku Starego Miasta pokazaliśmy prace siedmiorga laureatów konkursu fotograficznego „Miasto do mieszkania” zorganizowanego przez Centrum Fotografii. Tegoroczne prace konkursowe poruszają różne aspekty mieszkalnictwa w Warszawie — od społecznych i wspólnych (publicznych) po prywatne i osobiste.
Zaprezentowane zostały zarówno prace dokumentalne, jak i kreacyjne, odważne wizje oraz projekty interwencyjne. W konkursie mogły wziąć udział osoby debiutujące i z udokumentowanym dorobkiem, a także kolektywy — nagrody były przyznawane w dwóch kategoriach.
Zgłoszenia zostały wyłonione przez pięcioosobowy zespół w składzie: Karolina Gembara, Justyna Orchowska, Szymon Rogiński, Filip Springer, Karolina Ziębińska.
Wyróżnione zostały osoby debiutujące: Viktoria Adamava, Zbigniew Brzozowski, Krystian Furman, Anita Walczewska oraz osoby z udokumentowanym dorobkiem: Sayam Ghosh, Anna Hornik, Damian Lemański.
Viktoria Adamava Bezpieczne miejsce 2023–2024
Viktoria Adamava — w 2017 roku ukończyła warszawską Akademię Fotografii. Od 2022 do 2023 asystowała w agencji 2increatives. Później zaangażowała się w działalność Sputnik Photos, gdzie była zarówno wolontariuszką, jak i uczestniczką programu mentorskiego. W swojej pracy skupia się głównie na stylach życia, przedmiotach, a także modzie czy jedzeniu. Pochodzi z Białorusi.
W 2022 roku musieliśmy wyemigrować z naszym psem Marcelem. Było to trudne, ponieważ pies bardzo boi się zmian w życiu. Dlatego, w nowym miejscu, staramy się zbudować rutynę w naszych codziennych spacerach. Dla Marcela jest sposób to na odtworzenie poczucia bezpieczeństwa i przewidywalności. Dla nas powtarzanie tras staje się medytacyjną obserwacją otoczenia, pozwalającą wychwycić subtelne szczegóły, które umykają nam w zgiełku.
Zdjęcia stają się zaproszeniem do refleksji nad znaczeniem miejsc i chwil, które wybieramy, aby zachować poczucie stabilności.
Zbigniew Brzozowski Plac zabaw 2018-2024
Zbigniew Brzozowski — zawodowo pracuje jako inżynier. Po pracy fotografuje przede wszystkim Warszawę. Po aparat sięga także w czasie podróży, by robić zdjęcia dokumentalne. Jak przyznaje: „chociaż żyję już ponad pół wieku, to zacząłem robić zdjęcia uliczne dopiero w 2011 roku”.
Obszar na granicy dzielnic Wola i Śródmieście jest najbardziej dynamicznie rozwijającą się częścią Warszawy. Niegdyś znajdowały się tu fabryki i osiedla robotnicze. Obecnie, stare budynki są burzone, a ich miejsce zajmują biura i apartamentowce. Jest to jednocześnie przestrzeń o jednej z największych gęstości zabudowy w Warszawie. Budynki powstają jeden obok drugiego – często okno w okno.
Fotoreportaż był robiony z okna mojego mieszkania.
Krystian Furman Niewidzialne miasta 2024
Krystian Furman — fotograf i artysta wizualny. Pochodzi z Rzeszowa, ale na co dzień mieszka i tworzy w Hadze, gdzie studiuje fotografię na Royal Academy of Art The Hague – KABK Den Haag. W swojej praktyce artystycznej bada tematy fantazji i błędnych wyobrażeń, szuka domu i bezpieczeństwa. Fotografowanie traktuje jako sposób nawiązania dialogu i odkrywania na nowo tego, co znajome. Od 2023 roku prowadzi audycję „Hey, dreamer” w Radio Kapitał, w której rozmawia o twórczym i marzycielskim potencjale fotografii. Jego prace były prezentowane na wystawach zbiorowych w Holandii i Belgii.
Kupię mieszkanie w tej okolicy. I etap sprzedany. II etap sprzedany. Przedsprzedaż VII etap.
Tu pisze się nowa historia. Spójrz bezpiecznie w przyszłość. Zacznij nowy rozdział.
Zyskaj na starcie.
Sprawdź.
Żyj zamiast mieszkać.
Zainwestuj.
Odetchnij u siebie.
Nie kopiuj od innych.
Unikaj kontrowersji.
Nie zapominaj o grupie docelowej.
Nie przesadzaj z obietnicami.
Moja oaza.
Moja róża, mirabelka, magnolia, impresja i harmonia.
Przy parku, pod dębami, z widokiem na panoramę miasta.
Stan inwestycji w budowie. Nieupoważnionym wstęp wzbroniony.
Sayam Ghosh Czekając na Ciebie 2020-2021
Sayam Ghosh — tworzy wizualne opowieści za pomocą fotografii, tekstu, wideo i grafiki komputerowej. Podejmuje wątki związane z ekologią, relacjami człowieka z otoczeniem, a także fotografią w życiu codziennym. Zawodowo zajmuje się projektowaniem gier komputerowych. Wychował się w Kalkucie, a od 2012 roku mieszka w Warszawie.
Czekając na Ciebie, chodziłem dookoła, próbując oswoić to miejsce.
Wszystko co mnie spotkało, odbierałem jako znaki. Szukałem przestrzeni między strachem a marzeniem, gdzie rodzą się nadzieje.
Anna Hornik Niemieszkanie 2021–2024
Anna Hornik — fotografka, kuratorka, archiwistka oraz autorka projektów książek. Absolwentka Instytutu Fotografii Twórczej Uniwersytetu Śląskiego w Opawie. Swoje prace prezentowała w Polsce i zagranicą. Jej pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w wynajmowanym warszawskim mieszkaniu. W 2018 roku wydała książkę fotograficzną „You Ain’t Going Nowhere”. Współtwórczyni i członkini kolektywu Syreny i glonojady.
Od kilku lat nie mam mieszkania.
Zatrzymuję się u przyjaciół, pilnuję kotów i roślin podczas nieobecności właścicieli, nocuję w mieszkaniach w trakcie remontu, wyjeżdżam na wolontariaty, na których w zamian za drobne prace otrzymuję zakwaterowanie i wyżywienie.
Robię autoportrety we wnętrzach, w których się zatrzymuję. Odnoszę się do tradycji portretowania osób w przestrzeniach, które zamieszkują, w otoczeniu ważnych, często osobistych przedmiotów – w tym wypadku nie moich i nie świadczących o mnie, o moich zainteresowaniach i statusie.
Damian Lemański I tu chciałbym umrzeć, ale jeszcze nie teraz 2022–2023
Damian Lemański — w 2008 roku ukończył Europejską Akademię Fotografii. Uczestniczył w warsztatach fotograficznych w Polsce, Węgrzech i USA. Za fotograficzny projekt o wysypisku Mbeubeuss w Senegalu zajął pierwsze miejsce w kategorii Climate Responsibility w konkursie Grand Press Photo. W swojej pracy skupia się na człowieku i jego miejscu we współczesnym świecie, szczególnie w kontekście funkcjonowaniu małych społeczności. Pochodzi z Korsz w województwie warmińsko-mazurskim, a obecnie mieszka w Warszawie.
Warszawskie osiedle Przyczółek Grochowski na Gocławiu tworzy tylko jeden budynek mieszkalny. Składa się on z ciągu 22 bloków o wysokości 3–7 pięter, załamanych dziewięciokrotnie pod kątem prostym. Jego całkowita długość wynosi około 1,5 km i obejmuje sześć ulic. Budynek został zaprojektowany przez Oskara Hansena i Zofię Garlińską-Hansen.
W budynku znajduje się około 1800 mieszkań, w których żyje około 7000 osób. Plan zakładał powstanie osiedla idealnego – z łatwym i szybkim dostępem do mieszkań, dobrą komunikacją wewnętrzną i rozdzieleniem ruchu pieszego od samochodowego. W efekcie powstał blok na planie litery M, który w wewnętrznych dziedzińcach oraz w najbliższym sąsiedztwie ma szkołę, przedszkole, boiska, place zabaw, sklepy, centrum handlowo-usługowe, siłownię zewnętrzną czy jeziorko.
Osiedle zyskało przydomek Pekin – nawiązujący do Muru Chińskiego. To najdłuższy budynek w Polsce, wyjątkowy przykład modernistycznej inżynierii społecznej i jeden z najciekawszych eksperymentów architektonicznych okresu PRL.
Anita Walczewska Zielone Piaski 2024
Anita Walczewska — absolwentka amerykanistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Przez długo była zawodowo związana z branżą public relations, jednak zainteresowanie fotografią towarzyszy jej od szesnastego roku życia. Ukończyła tegoroczną edycję programu mentorskiego Sputnik Photos. Jak sama mówi: „aparat traktuje jako przepustkę do poznawania ludzi i odkrywania miejsc, do których zapewne bez niego by nie trafiła”.
Marek i Jagoda przychodzą tu wczesnym rankiem, by napić się wspólnie kawy i poczytać książkę.
Pani Małgorzata zjawia się co drugi poranek. Delektując się słońcem dogląda kwitnących bratków i pelargonii.
Pan Dyonizy używa wyłącznie specjalnej mikstury do podlewania swojej grządki. Nigdy kranówki.
Kolorowe grządki ogrodu społecznego Zielone Piaski od 2022 roku wypełniają przestrzeń między blokami przy alei Reymonta na warszawskich Bielanach. Ogród powstał z inicjatywy społecznej. Celem była regeneracja zieleni na terenie byłej hydroforni oraz aktywizacja mieszkańców osiedla. Ogród pełni funkcję zarówno edukacyjną jak i wypoczynkową, ale przede wszystkim pozwala jego wielu opiekunom być bliżej natury na co dzień.