Kamila Skolimowska

Kamila Skolimowska (1982-2009) – najmłodsza polska mistrzyni olimpijska (Sydney 2000) dorastała na warszawskim Gocławiu. Już w dzieciństwie była bardzo silna. W przedszkolu uwielbiała podnosić do góry inne dzieci.

Urodziła się w szpitalu przy ul. Szaserów, a pierwsze lata życia spędziła w bloku przy dawnej ul. Zawadzkiego 1 (ob. ul. T. Bora-Komorowskiego). Kiedy miała kilka lat rodzina przeprowadziła się na pobliską ul. Horbaczewskiego.

W jej rodzinie sport był obecny „od zawsze”. Ojciec, mama, brat, ciotka, wujek byli znakomitymi sportowcami. Rodzice od dzieciństwa zachęcali Kamilę i jej brata Roberta do aktywności fizycznej, dlatego przenieśli ją do klasy sportowej w Szkole Podstawowej przy ul. Afrykańskiej, gdzie mogła swobodnie uprawiać wybraną dyscyplinę.

Jako dziewięciolatka zaczęła trenować podnoszenie ciężarów. Wystarczyły dwa lata, aby zdobyła brąz na Mistrzostwach Polski seniorek rozgrywanych w Elblągu. Przepisy nie pozwoliły jednak tak młodej zawodniczce nadal startować w oficjalnych zawodach.

Lubiła pływać, chodziła do klasy o profilu wioślarskim, spróbowała więc sił w sportach wodnych, idąc m.in. w ślady swojej cioci – Barbary Wojciechowskiej (medalistki mistrzostw Europy 1973). Szkołę przy Afrykańskiej ukończyli przed Kamilą znakomici polscy wioślarze: Robert Sycz i Kajetan Broniewski. Uczniowie korzystali z przystani, zlokalizowanego przy Wale Miedzeszyńskim, Szkolnego Wojewódzkiego Ośrodka Sportowego nr 2.

Mimo sukcesów, wioślarstwo nie wydawało się jej przeznaczeniem. Nie chcąc zupełnie rozstać się z podnoszeniem ciężarów, Kamila trenowała przez pewien czas obie dyscypliny. Szukając swojej drogi, przez chwilę grała w siatkówkę.

W 1996 r. towarzyszyła bratu na treningu na Legii i za namową trenera spróbowała swoich sił w rzucie oszczepem, a potem w rzucie młotem. Jeszcze w tym samym roku na Mistrzostwach Polski seniorek w Pile 14-letnia Kamila wywalczyła swój pierwszy złoty medal w rzucie młotem, ustanawiając jednocześnie rekord kraju.

Jej kariera nabrała tempa. Była m.in. mistrzynią świata (1999) i mistrzynią Europy juniorów (1997 i 2003), srebrną i brązową medalistką mistrzostw świata seniorów (2002 i 2006), 12-krotną mistrzynią Polski. Trzykrotnie biła rekord świata juniorów, a 17-krotnie rekord Polski. Kiedy w 2000 r. 18-letnia Kamila wywalczyła złoto w Sydney, bywalcy gocławskiego baru – znajdującego się nieopodal domu – zgotowali jej gorące powitanie.

Odnosząc sukcesy, jednocześnie myślała o przyszłości – ukończyła studia, rozpoczęła pracę w policji (miała stopień sierżanta). Była osobą towarzyską i pogodną, ale w nielicznych wolnych chwilach lubiła spacerować nad Wisłą. W przerwach między zgrupowaniami można ją było czasem zobaczyć, jak trenuje na grochowskim „Orle”.

Zmarła nagle 18 lutego 2009 roku na zgrupowaniu polskich lekkoatletów w Vila Real de Santo António w Portugalii. Przyczyną śmierci był zator tętnicy płucnej.

W grudniu 2010 r. powstała Fundacja jej imienia, która pomaga młodym, kontuzjowanym sportowcom i promuje sport wśród dzieci i młodzieży. Corocznie organizuje również międzynarodowy mityng lekkoatletyczny – Memoriał Kamili Skolimowskiej. Zapoczątkowany na warszawskiej „Skrze”, przez trzy kolejne lata odbywał się na wspomnianym „Orle”, potem także na Stadionie Narodowym. Tegoroczna, jedenasta edycja zawodów miała miejsce 6 września na Stadionie Śląskim w Chorzowie.

Kamila Skolimowska ma swoje rondo na Gocławiu u zbiegu ulic Poligonowej, Kapelanów AK i Jana Nowaka-Jeziorańskiego. 27 maja 2019 r. na ścianie SP nr 312 im. Ewy Szerburg-Zarębiny przy ul. Umińskiego odsłonięto mural z jej wizerunkiem i przesłaniem: „Uwierz, że to, co trudne, kiedyś prostsze będzie”.

Opracowała: Jolanta Wiśniewska

Fotografię Kamili Skolimowskiej ze złotym medalem olimpijskim zdobytym w Sydney zamieszczamy dzięki uprzejmości Fundacji Kamili Skolimowskiej.