REPERTUAR | sierpień 2022 r.

reż. Niels Bolbrinker, Thomas Tielsch
Niemcy, 2018, 90 min

Czym tak naprawdę był Bauhaus? Radykalną artystyczną utopią, czy raczej ruchem, który wciąż wpływa na nasze życie i otaczający świat?

Film przedstawia fascynującą historię powstałego 100 lat temu innowacyjnego nurtu w sztuce, a także wyrosłe z niego współczesne społeczne i artystyczne projekty. Mimo upływu lat nadal silnie się z nim wiążą, bo Bauhaus okazuje się dziś ważniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Nie chodziło w nim przecież nigdy o sam proces twórczy, o sztukę dla sztuki. Forma miała wynikać z funkcji, a najbardziej liczyło się ulepszanie świata właśnie za pomocą sztuki i architektury – łączenie w jedno sztuki, rzemiosła i technologii.

W filmie poznajemy nie tylko historię Bauhausu, ale także jego bogate i zróżnicowane dziedzictwo. Przejawia się ono dziś w rozmaitych projektach. Obserwujemy artystów, naukowców i architektów świadomie odnoszących się do Bauhausu jako aktualnej idei, która pomimo upływu czasu nie straciła na atrakcyjności. Co więcej, okazuje się obecnie nadzwyczaj inspirująca. Charakterystyczna dla Bauhausu synteza wyobraźni i struktury, bogactwa i prostoty są ważnymi elementami kultury i życia codziennego XX i XXI w. Czerpią od niej projektanci Apple’a i współcześni architekci.

Twórcy filmu prezentują wizjonerskie idee Bauhausu, jego współczesne konteksty i zadają zawsze aktualne pytania: jak chcemy żyć i dokąd zmierzamy?

reż. Benjamin Ree
Norwegia, 2020, 102 min

Barbora Kysilkova, czeska malarka żyjąca w Oslo, dowiaduje się, że jej dwa obrazy wystawione w galerii zostały skradzione. Dzięki nagraniom kamer ochrony szybko dochodzi do aresztowania i procesu sądowego przestępców.

Barbora stawia się na rozprawie i proponuje skazanemu Karlowi Bertilowi Nordlandowi spotkanie. Bardzo chce odzyskać obrazy, ale jest też zafascynowana osobowością złodzieja. Nie jest znaną malarką, jej obrazy nie powinny być łakomym kąskiem. Jej fascynacja rośnie, gdy dowiaduje się, że złodziej nie tylko wyszedł z budynku ze złożonym poprawnie płótnem, ale udało mu się wyjąć ponad 200 mocowań, którymi obrazy były dopięte do ram.

Postanawia namalować jego portret. Pomiędzy złodziejem a autorką skradzionych dzieł nawiązuje się nić przyjaźni.

Podejście malarki charakteryzuje próba zrozumienia, empatia, otwartość na zranienie oraz nieświadoma potrzeba obserwowania, ale i bycia obserwowaną. Nordland z kolei był zbyt naćpany, aby pamiętać, co zrobił z obrazami, ale przypomina sobie, że ukradł je, „bo były bardzo piękne”. 

reż. Anaïs Volpé
Francja, 2021, 100 min

Margot (Souhelia Yacoub, „Climax”) ma 27 lat, mieszka w Paryżu i wraz ze swoją przyjaciółką Almą (Déborah Lukumuena, Cezar za rolę w filmie „W pogoni za marzeniami”) uparcie chodzi na castingi, pracując na co dzień jako kelnerka.

Dziewczyny wiedzą, że zawsze mogą na siebie liczyć, nawet jeśli są dla siebie konkurentkami. Przełom następuje, gdy Alma otrzymuje główną rolę w sztuce uznanej reżyserki (Sveva Alviti, tytułowa „Dalida. Skazana na miłość”), a Margot ma być jej zastępczynią.

Niedługo po tym wychodzi na jaw tajemnica skrywana przez Almę, która postawi jej udział w spektaklu pod znakiem zapytania… Czy przyjaciółkom uda się zachować łączącą je, wyjątkową i niezwykle silną, więź mimo przeciwności losu?

reż. Denis Delestrac
Hiszpania, Wielka Brytania, 2021, 93 min

Pierwszy pełnometrażowy portret współczesnego amerykańskiego fotoreportera Steve’a McCurry’ego – autora kultowych fotografii dokumentujących najważniejsze wydarzenia XX i XXI wieku: atak na WTC, wojny domowe w Libanie i Kambodży czy też ikoniczną zielonooką afgańską dziewczynkę.

Film, który powstawał przez pięć lat, przedstawia kulisy jego życia i burzliwej 40-letniej kariery. Spędził ten czas samotnie, w ciągłym ruchu, z traumą, która często towarzyszyła jego pracy. Poznajemy kluczowe momenty jego dzieciństwa w Pensylwanii, w tym chorobę matki i poważny uraz ręki, a także liczne podróże po świecie, w trakcie których starał się w jednym kadrze przedstawić złożoność ludzkiego życia.

W Indiach McCurry, który wówczas fotografował w czerni i bieli, doznał objawienia. Zaczął używać kolorowej kliszy, odkrywając, że kolor pozwala mu pokazać świat w jego pełnej, olśniewającej różnorodności. W filmie wywiady z rodziną, przyjaciółmi, kolegami i samym fotografem przybliżają nam historie kryjące się za jego zdjęciami.

Obserwujemy także poszczególne etapy procesu twórczego McCurry’ego, poznajemy niepublikowane do tej pory zdjęcia, jesteśmy świadkami zaangażowania w rejestrowanie kroniki naszych czasów, a przede wszystkim próby uchwycenia tego, co definiuje i jednoczy dziś ludzkość – wyścigu z czasem w coraz bardziej podzielonym kulturowo świecie.

reż. Giorgio Ferrero
Włochy, 2021, 69 min

Czy architekci mogą pomóc w budowaniu społeczeństwa przyszłości?

Film, pomyślany jako wirtualny dialog i muzyczna podróż, bada ideę zrównoważonego projektowania. Oczami Antonio Citterio, znanego włoskiego projektanta oraz Patricii Viel, współzałożycielki mediolańskiej pracowni architektonicznej ACPV, obserwujemy holistyczną wizję architektury jutra, opartej na rozejmie między naturą a urbanizacją. Słuchamy znanych osobowości ze świata mody, sztuki i dizajnu, takich jak Anna Zegna, Massimo De Carlo, Francesco Bonami, Rolf Fehlbaum czy Deyan Sudjic. Obserwujemy dzieła architektury zaprojektowane przez renomowane ACPV, a także metody projektowania obliczeniowego i nowatorskie innowacje technologiczne. Poznajemy wizję świata postpandemicznego, zawieszonego między kryzysem klimatycznym a miejską redystrybucją.

Ukryta energia dzieł architektonicznych podkreślana jest przez muzyczne sceny, rozgrywające się w różnych częściach świata (Mediolan, L’Aquila, Hamburg, Taichung, Miami). Muzyka przełamuje tu odległości i zanurza człowieka w jego naturalnym środowisku – miast przyszłości, w których ludzie żyją na zasadach współpracy, współistnienia i współodpowiedzialności.

Architektura musi przekroczyć samą siebie, aby przyjąć rolę „zbiorowego sumienia” i powołać do życia „miasto doskonałe” funkcjonujące i rozwijające się dzięki idei solidarności.

Złożony z fragmentów kronik filmowych dokument zabiera widzów w niezwykłą podróż po Warszawie. Ukazuje stolicę przed II wojną światową, zniszczenia wojenne i pierwsze lata odbudowy. Pozwala zrozumieć niezwykły charakter Warszawy i stanowi doskonałe uzupełnienie do wystawy lub spaceru po mieście.

Pokaz filmu można również zarezerwować dla grupy dla grupy minimum 5 osób w godzinach otwarcia muzeum.

Film jest dostępny w następujących wersjach językowych: polskiej, angielskiej, niemieckiej, hiszpańskiej, włoskiej, francuskiej.

Możliwa jest również wersja polska z audiodeskrypcją oraz napisami.

Dowiedz się więcej.

reż. Sara Dosa
Kanada, USA, 2022, 93 min

Katia i Maurice Krafft przez 25 lat podróżowali do wszystkich wulkanów, stając się najsłynniejszymi wulkanologami na świecie. Zginęli podczas wybuchu wulkanu w Japonii w 1991 roku.

W napisach na początku filmu pojawiają się wulkany z ich poetyckimi i równocześnie groźnymi nazwami. To celowy zabieg, bo ten film to prawdziwe love story o niezwykłym trójkącie miłosnym, w którym występuje francuskie małżeństwo Katii i Maurice’a Krafftów oraz wielbione przez nich wulkany. Para twierdziła, że są razem po części właśnie dzięki wspólnej miłości do wulkanów.

Przez ćwierć wieku podróżowali do wszystkich wulkanów, które mogli znaleźć na naszej planecie, stając się tym samym najsłynniejszymi i najbardziej żarliwymi wulkanologami na świecie. Zginęli także razem – podczas wybuchu wulkanu w Japonii w 1991 roku. Dzięki ich pasji powstało olbrzymie archiwum fascynujących zdjęć i filmów o tych niezwykłych i tajemniczych miejscach na Ziemi. Krafftowie chcieli dokumentować je z bliska. Maurice przeszedł „chrzest” już w wieku dwudziestu paru lat, parząc nogę w lawie. Odbył również ekstremalnie ryzykowną wyprawę pontonem po wulkanicznym jeziorze pełnym żrącej siarki. Krafftowie stworzyli własną kategoryzację wulkanów, które dzielili na czerwone – z lawą i szare – bez lawy. Każdy miał dla nich swoją własną, odrębną i wyjątkową osobowość.

„Kiedy raz zobaczysz wybuch wulkanu, nie możesz już się od tego uwolnić” – tłumaczy Katia.

Film jest medytacją nad życiem na krawędzi przepaści, w oparach dymu i lawy o temperaturze 1200°C.

„Ciekawość jest tu silniejsza od lęku” – jak stwierdziła kiedyś Katia.