09.12.2024 / Aktualności, Fundacja Muzeum Warszawy, Kolekcje Muzeum Warszawy, Kultura online, Sztuka wspierania
Sztuka wspierania
„Sztuka wspierania” to ścieżka zwiedzania wystawy głównej Rzeczy warszawskie pokazująca prace współczesnych artystek i artystów, które zostały zakupione dzięki wsparciu Fundacji Muzeum Warszawy.
Pokaz prac ukazuje, jak sztuka współczesna wchodzi w dialog z historią stolicy, łącząc przeszłość z teraźniejszością.
W kilkunastu gabinetach prezentujemy dzieła sztuki współczesnej: Poli Dwurnik, Wiktora Dyndo, Mai Kiesner, Zofii Kulik, Anny Libery, Olgi Mokrzyckiej-Grospierre, Marty Nadolle, Chrisa Niedenthala, Witka Orskiego, Stefana Parucha, Doroty Podlaskiej, Marioli Przyjemskiej, Joanny Rajkowskiej, Mirelli von Chrupek, Aleksandry Waliszewskiej, Pauliny Włostowskiej.
Każda praca opatrzona jest opisem na niebieskiej tabliczce.
Anna Libera, Blok - Mister 62
Korytarz przed Gabinetem Planów i Map Warszawy
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu Chodzeń Sp. z o.o. Sp. k.
Do realizacji cyklu obrazów Strasznie nam się tu podoba! zainspirował Annę Liberę, młodą warszawską malarkę, prowadzony przez wiele lat konkurs pt. „Mister Warszawy”.
Konkurs organizowało „Życie Warszawy” w latach 1959–1980, nadając tytuł „mistera” najpiękniejszym, wyróżniającym się nowo powstałym budynkom stolicy. Początkowo były to tylko budynki mieszkalne, a od 1967 roku także użyteczności publicznej.
Sady Żoliborskie
Artystka zafascynowana modernistycznym dziedzictwem miasta powraca do laureatów konkursu i przedstawia ich współczesne wizerunki. Obraz Sady Żoliborskie przedstawia budynek mieszkalny przy ulicy Krasińskiego 34a, laureata z 1961 roku, zaprojektowany przez architektkę Halinę Skibniewską. Budynek jest częścią osiedla Sady Żoliborskie, jednego z najwybitniejszych przykładów modernistycznych osiedli stolicy.
Mister 62
Mister 62 to laureat z 1962 roku – blok przy ul. Czerniakowskiej 99/101 (osiedle Sielce C), zaprojektowany przez architektów Jerzego Baumillera i Jana Zdanowicza. Artystka przedstawia fragment fasady bloku, wydobywając współczesną termomodernizację oraz zabudowy balkonów, zaś geometrycznym rysunkiem podkreśla modernistyczne walory budynku.
Marta Nadolle, Tęsknię, ale mieszkam tu bo są możliwości
Korytarz przed Gabinetem Planów i Map Warszawy
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu domu mediowego Media People.
Obraz jest zapisem rozmowy Marty Nadolle ze współpracownikiem z Fundacji Atelier, gdzie artystka prowadzi zajęcia z plastyki dla dzieci i młodzieży. Rozmowa dotyczyła tęsknoty za rodzinnym miastem malarki.
Tytułowa fraza – Tęsknię, ale mieszkam tu, bo są możliwości – to zdanie, którym Nadolle podsumowała swoją sytuację życiową.
Prace Marty Nadolle opisują Warszawę z perspektywy młodej, często zagubionej kobiety. To wizualny pamiętnik w wielu częściach, w którym artystka notuje przemyślenia, emocje czy wspomnienia z pozoru zwyczajnych zdarzeń. Wiele z nich odnosi się do codzienności młodej kobiety w zmieniającym się świecie. To opowieści o trudnych relacjach, samotności, poczuciu wyobcowania i definiującej się kobiecości.
Wiktor Dyndo
Praca pochodzi z cyklu Dawno nie było wojny, w którym artysta łączy tytułowy slogan z realistycznie malowanymi fragmentami pejzażu lub symbolami-znakami. Napis został wkomponowany w wizerunek rzeźby warszawskiej Syreny, a całość jest utrzymana w herbowych kolorach miasta.
Gwasz odwołuje się do strachu przed konfliktem zbrojnym, który po raz kolejny doprowadziłby do zniszczenia Warszawy. Praca powstała przed napaścią Rosji na Ukrainę i wybuchem wojny w strefie Gazy, odwołuje się więc do nieustannych lęków przed konfrontacjami zbrojnymi i gwałtownymi zmianami geopolitycznymi.
W swojej twórczości Wiktor Dyndo mierzy się z problematyką wydarzeń międzynarodowych w ich najbardziej newralgicznych punktach. Tematyka jego prac dotyczy przemian politycznych, globalnej polityki oraz znaczenia masowych mediów.
Obraz przedstawia Korytarz Marszałkowski, znajdujący się w budynku Sejmu przy ulicy Wiejskiej. W perspektywę holu Wiktor Dyndo włączył znane z mediów masowych hasło „breaking news”, którym oznacza się ważną wiadomość z ostatniej chwili.
Przesłanie hasła kontrastuje ze spokojną, harmonijną architekturą wnętrza zaprojektowanego przez słynnego architekta dwudziestolecia międzywojennego Bohdana Pniewskiego. Jednocześnie sugeruje, że najważniejsze wydarzenia mają swój początek w decyzjach polityków, podejmowanych za zamkniętymi drzwiami.
Praca odnosi się do stołeczności Warszawy – miasta będącego przestrzenią demokracji w działaniu: ścierania się skrajnych poglądów politycznych, protestów, strajków i debat.
Zakup obu prac Wiktora Dyndo został sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Mirella von Chrupek
Cykl Eutopia. Miasto Niezwykłe Mirelli von Chrupek bazuje na starogreckiej koncepcji eutopii, czyli „dobrego miejsca”. To królestwo bez czasu, nieprzypisane do określonego obszaru na mapie świata, umiejscowione w równoległej rzeczywistości.
W cyfrowych kolażach, bazujących na wyszukiwanych przez artystkę archiwaliach – starych pocztówkach, albumach czy fragmentach ilustracji z tygodnika „Stolica” – Mirella von Chrupek tworzy alternatywną rzeczywistość idyllicznej Warszawy: pełnej bujnej zieleni, radosnych ludzi, przedziwnych stworów i wymarłych zwierząt. W tak wykreowaną scenerię włącza ważne dla Warszawy budynki, rzeźby czy fragmenty założeń urbanistycznych.
W prezentowanej pracy centralnym punktem kompozycji jest dawny budynek Politechniki Warszawskiej.
W idyllicznej, utopijnej przestrzeni praskiego nabrzeża Wisły artystka umiejscowiła przeskalowany, złoty posąg przedstawiający kąpiącą się młodą kobietę.
Oryginalna, wykonana z brązu rzeźba autorstwa przedwojennej rzeźbiarki Olgi Niewskiej do dziś znajduje się w Parku Skaryszewskim im. Ignacego Jana Paderewskiego w Warszawie. Została ustawiona na wzniesieniu południowego brzegu Stawu Łabędziego, a jej odsłonięcie przez prezydenta Warszawy Zygmunta Słomińskiego nastąpiło 28 września 1929 roku.
To jedna z najpopularniejszych rzeźb Warszawy, którą Mirella von Chrupek ponownie włączyła w nieokreśloną, fantasmagoryczną przestrzeń. Kolaż charakteryzuje się aurą sielskości, uroku, radości połączonej z nostalgią.
W cyklu Eutopia. Miasto Niezwykłe Mirella von Chrupek stworzyła alternatywną, warszawską rzeczywistość, mającą jednak konkretne zakotwiczenie w topografii miasta.
W prezentowanej pracy artystka zestawiła słynną praską rzeźbę – Tancerkę Stanisława Jackowskiego z 1927 roku, która znajduje się w rozarium Parku Skaryszewskiego – z reprodukcją fotografii z lat 60. XX wieku, przedstawiającą obserwujący ją tłum elegancko ubranych kobiet i dzieci.
Tak jak w innych realizacjach z tego cyklu rzeźba została znacząco zmodyfikowana: stała się monumentalnym, złotym posągiem, usytuowanym na środku płytkiego stawu. Całość została umieszczona w idyllicznej scenerii, pełnej bujnej przyrody w wiosennym rozkwicie.
Cyfrowy kolaż powstał na bazie archiwaliów – dawnych pocztówek, zdjęć i ilustracji z czasopisma „Stolica”.
Zakup prac Mirelli von Chrupek został sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Joanna Rajkowska, plac Pięciu Rogów IX
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Praca powstała z inspiracji tytułowym placem, gdzie splata się wiele wątków istotnych dla historii Warszawy, jak i samej artystki, i przedstawia perspektywę ulicy Szpitalnej z widocznym w głębi gmachem Prudentialu.
Do stworzenia wizyjnych, niepokojących kolaży artystka wykorzystała odnalezione, historyczne i współczesne zdjęcia prasowe oraz odbitki z negatywów Mieczysława Chołoniewskiego, fotoamatora i jednocześnie mieszkańca kamienicy przy ulicy Szpitalnej 4, w której Joanna Rajkowska ma swoją pracownię. Na tak skonstruowane tło nałożyła motywy dotyczące współczesności – pandemii i wojny w Ukrainie.
W bogatych znaczeniowo pracach artystka porusza kwestię topografii miejsca, przywołuje też architektoniczną ikonę miasta – przedwojenny wieżowiec Prudential, trafiony pociskiem w czasie powstania warszawskiego. Bohaterami i bohaterkami tych prac pozostają jednak przede wszystkim ptaki, których niepokojąca, przeskalowana obecność odrealnia tak dobrze znane mieszkańcom Warszawy miejsce.
Witek Orski, Smutna rzeka, księżyc po niej pływa
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu TSC sp. z o.o.
Praca Witka Orskiego jest graficznym montażem trzech analogowych fotografii: pomnika Syreny Warszawskiej i tafli wody.
Dzięki technologii druku soczewkowego Orski uzyskał przestrzenny efekt przenikania się obrazów – portretu syreny i fal.
Tytuł pracy to cytat z piosenki autorstwa Krystyny Krahelskiej, która w 1937 roku pozowała Ludwice Nitschowej do najsłynniejszego pomnika Syreny Warszawskiej. Krahelska była harcerką, poetką, autorką piosenek, sanitariuszką. Zginęła drugiego dnia powstania warszawskiego.
Odrealniony wizerunek Krahelskiej/Syreny/rzeki formalnie nawiązuje do surrealistów, przetwarzających za pomocą dostępnych im narzędzi obrazy rzeczywistości. Orski na wielu płaszczyznach odnosi się również do historii i mitologii miasta, jego bohaterek i ich wizerunków.
Praca Witka Orskiego znalazła się w kalendarzu warszawskim na rok 2025, którego motywem przewodnim jest jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli stolicy – Syrena Warszawska.
Kalendarz do kupienia w sklepie Muzeum Warszawy.
Kalendarz powstał przy wsparciu finansowym TSC sp. z o.o.
Pola Dwurnik, Syrenka
Dar od Fundacji Muzeum Warszawy – dar od artystki.
Anna Libera, Sady Żoliborskie
Korytarz prowadzący do muralu Pauliny Włostowskiej „Spółdzielnia prac malarskich”
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Do realizacji cyklu obrazów Strasznie nam się tu podoba! zainspirował Annę Liberę, młodą warszawską malarkę, prowadzony przez wiele lat konkurs pt. „Mister Warszawy”.
Konkurs organizowało „Życie Warszawy” w latach 1959–1980, nadając tytuł „mistera” najpiękniejszym, wyróżniającym się nowo powstałym budynkom stolicy. Początkowo były to tylko budynki mieszkalne, a od 1967 roku także użyteczności publicznej.
Sady Żoliborskie
Artystka zafascynowana modernistycznym dziedzictwem miasta powraca do laureatów konkursu i przedstawia ich współczesne wizerunki. Obraz Sady Żoliborskie przedstawia budynek mieszkalny przy ulicy Krasińskiego 34a, laureata z 1961 roku, zaprojektowany przez architektkę Halinę Skibniewską. Budynek jest częścią osiedla Sady Żoliborskie, jednego z najwybitniejszych przykładów modernistycznych osiedli stolicy.
Mister 62
Mister 62 to laureat z 1962 roku – blok przy ul. Czerniakowskiej 99/101 (osiedle Sielce C), zaprojektowany przez architektów Jerzego Baumillera i Jana Zdanowicza. Artystka przedstawia fragment fasady bloku, wydobywając współczesną termomodernizację oraz zabudowy balkonów, zaś geometrycznym rysunkiem podkreśla modernistyczne walory budynku.
Dorota Podlaska
Korytarz prowadzący do muralu Pauliny Włostowskiej „Spółdzielnia prac malarskich”
Cykl Ta ostatnia niedziela, na który składa się kilkanaście niewielkich płócien, z czego cztery zostały kupione do kolekcji Muzeum Warszawy, powstał z tęsknoty za zlikwidowanym targowisku wietnamskim położonym na błoniach w pobliżu Stadionu X-lecia. Artystka udokumentowała to jedyne naprawdę wielokulturowe miejsce w sercu Warszawy, miejsce intrygujące, egzotyczne, wyróżniające się na tle monotonnej etnicznie polskiej populacji.
Na pierwszym obrazie widzimy Wietnamczyka, prawdopodobnie pracującego w sektorze wietnamskim funkcjonującym w obrębie Stadionu X-lecia do 2008 roku, jak z wysiłkiem ciągnie wózek z towarem. Na drugim przedstawione jest wnętrze baru Toan Pho zlokalizowanego w alejce sklepów z żywnością i barów wietnamskich.
Zakup prac Doroty Podlaskiej sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Anna Libera, AWA WSCHO
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Do realizacji cyklu obrazów Strasznie nam się tu podoba zainspirował Annę Liberę, młodą warszawską malarkę, prowadzony przez wiele lat konkurs pt. „Mister Warszawy”. Konkurs organizowało „Życie Warszawy” w latach 1959–1980, nadając tytuł „mistera” najpiękniejszym, wyróżniającym się nowo powstałym budynkom stolicy. Artystka zafascynowana modernistycznym dziedzictwem miasta powraca do laureatów konkursu i przedstawia ich współczesne wizerunki. Na cykl składa się dziewięć obrazów, w kolekcji Muzeum Warszawy znalazły się trzy z nich.
AWA WSCHO to portret dworca Warszawa Wschodnia, nagrodzonego w 1969 roku. Projekt dworca zrealizował zespół pod kierunkiem Arseniusza Romanowicza: P. Szymaniak, S. Błachnio, W. Brzozowski, R. Dug, Z. Niwiński. Artystka utrwaliła część fasady od strony ulicy Kijowskiej, z fragmentem neonu (tytułowa AWA WSCHO), po modernizacji budynku w 2012 roku.
Obraz Anny Libery „Awa Wscho” pokazywaliśmy na wystawie czasowej „Kolej na Pragę” w Muzeum Warszawskiej Pragi (27 kwietnia – 15 października 2023 roku).
Mariola Przyjemska, DObra zmiana
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Obraz przedstawia widok centrum Warszawy w trakcie jednej z licznych przebudów. Gruzy porozbiórkowe, widoczne na pierwszym planie, są zapewne pozostałościami budynków mieszczących się niegdyś w okolicy ulic Chmielnej i Żelaznej. W tle artystka przedstawiła śródmiejskie biurowce, m.in. Złotą 44 i Rondo I.
Dla Marioli Przyjemskiej Warszawa jest przestrzenią stałych zmian i agresywnego rozwoju gospodarczego. Przygląda się im wnikliwie, ale nie oceniająco: jej płasko malowane obrazy stylistyką nawiązują do plakatów reklamowych, krzykliwych bilbordów, banerów. Artystka portretuje współczesne przejawy wielkomiejskiego kapitalizmu: z tą samą dokładnością odtwarza wielkoformatowe reklamy banków, butelki luksusowych alkoholi czy gentryfikujące się przestrzenie.
Mirella von Chrupek
Praca przedstawia socmodernistyczne wejście na przystanek kolejowy Warszawa-Powiśle w niezwykłej, fantasmagorycznej przestrzeni. Otaczają go góry, jodłowy starodrzew i bujne, kwitnące krzewy. Przed nim płynie rzeka, w której dwie osoby bawią się z łagodnym dinozaurem, a zdająca się nie zwracać uwagi na absurdalność sytuacji młoda kobieta spokojnie szkicuje pejzaż.
To surrealizująca opowieść o Warszawie, rozumianej jako idylliczna, utopijna przestrzeń, w której przenikają się jawa i sen, wspomnienia i wyobrażenia.
Cykl powstawał w trakcie kolejnych lockdownów i był wynikiem potrzeby wykreowania alternatywnej, przyjaznej rzeczywistości, zakorzenionej jednak w chwilowo niedostępnej, warszawskiej codzienności.
W cyfrowym kolażu z cyklu Eutopia. Miasto Niezwykłe Mirella von Chrupek przeniosła budynek warszawskiej Rotundy PKO w pełen bujnej zieleni górski krajobraz. Powstała w ten sposób nierzeczywista przestrzeń tworzy alternatywną opowieść o Warszawie i jej najbardziej charakterystycznych punktach.
Dla artystki to opowieść o nieoczywistym doświadczeniu piękna Warszawy – włączając wybrane budynki czy emblematyczne punkty miasta w wyimaginowane, idylliczne przestrzenie, zachęca odbiorców i odbiorczynie do doświadczania, jak sama pisze, „wyprawy w głąb zapoznanego, z nadzieją na odkrycie kolejnej niespodzianki”.
Wizualną bazą, na której pracowała artystka, był zbiór archiwalnych numerów tygodnika „Stolica”, pochodzący z biblioteki varsavianisty Juliusza Wiktora Gomulickiego.
Zakup prac Mirelli von Chrupek sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Stefan Paruch, Agrykola
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Agrykola Stefana Parucha to pozornie obraz abstrakcyjny.
Zbudowany jest z kilku figur geometrycznych, które jednak ułożone są w taki sposób, że odnoszą się do konkretnej osi urbanistycznej w Warszawie. Językiem znaków, ideogramów, zaczerpniętych z planów i map artysta utrwalił widok na Oś Stanisławowską: Agrykolę, Zamek Ujazdowski i Kanał Piaseczyński.
Obraz należy do wczesnego cyklu malarskiego artysty, w którym językiem geometrii i ideogramów analizował wybrane przestrzenie stolicy. Jest jedną z najbardziej rozbudowanych kompozycji tworzących ten cykl.
Chris Niedenthal
Chris Niedenthal był uważnym obserwatorem zmian przestrzeni miejskiej spowodowanych transformacją gospodarczą i polityczną lat 90. XX wieku.
Pokazywane fotografie to wybór z obszernej serii poświęconej Warszawie tego okresu. Jednym z tematów fotografii jest handel uliczny, obszar zmieniający się wówczas wyjątkowo spektakularnie. Fotograf konsekwentnie rejestrował m.in. ewolucję różnych form sprzedaży od handlu z masek samochodów, kocy i łóżek polowych przez tzw. szczęki po słynne budki K67.
Z wybranej serii jedną z najciekawszych fotografii jest ujęcie ukazujące przejście przez ulicę Puławską i obwieszone reklamami ogrodzenie zasłaniające budowę kompleksu biurowo-komercyjnego, powstającego na terenie dawnego kina Moskwa. Miejsce wykonania zdjęcia przywołuje skojarzenia z jednym z ikonicznych zdjęć Niedenthala z pierwszych dni stanu wojennego pt. Czas apokalipsy.
Zdjęcia Chrisa Niedenthala pokazywaliśmy na wystawie czasowej „Błysk, mat, kolor. Fotografia i Warszawa lat 90.” w Muzeum Warszawy (20 października 2022 roku – 19 lutego 2023 roku).
Zakup prac sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu firmy Inter Europol S.A.
Zofia Kulik, Strażnicy Iglicy
Klatka schodowa obok Gabinetu Fotografii
Zakup sfinansowany ze środków MKiDN oraz przez Fundację Muzeum Warszawy.
Strażnicy Iglicy to jedna z najbardziej rozpoznawalnych prac Zofii Kulik epoki transformacji politycznej. Powstała w czasie, gdy artystka tworzyła wielokrotnie naświetlane fotografie, do których pozował jej Zbigniew Libera, artysta i przyjaciel. Ostrołukowa struktura porządkująca całą kompozycję i centralnie ułożona rozeta nawiązują formą do gotyckich witraży. Takie skojarzenia wywoływane są również przez imponujący rozmiar dwunastoelementowej fotografii i jej dekoracyjność.
Praca ta wpisuje się w dominujący w Polsce w latach 90. XX wieku nurt sztuki krytycznej. Podejmuje temat władzy, obnażając jej symbole – kojarzony z dominacją polityczną Pałac Kultury i Nauki oraz męskie ciało, trzymające zamiast sztandaru pusty drzewiec.
Pracę Zofii Kulik pokazywaliśmy na wystawie czasowej „Błysk, mat, kolor. Fotografia i Warszawa lat 90.” w Muzeum Warszawy (20 października 2022 roku – 19 lutego 2023 roku).
Jak powstała praca Strażnicy Iglicy Zofii Kulik?
Realizacja filmu dofinansowana ze środków Krajowego Programu Odbudowy wg umowy numer 154/KPO. GRANTY/NIMiT/2024 zawartej z Jednostką Wspierającą – Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca.
Aleksandra Waliszewska
Syrena Aleksandry Waliszewskiej to chimera „Janusowa” o dwóch twarzach. Podwójnie waleczna, w obu dłoniach trzyma miecze, a jednocześnie przytłoczona swoim ni to syrenim, ni to smoczym ciałem.
Formą nawiązuje do przedstawień heraldycznych i jest współczesny komentarz do muzealnej kolekcji przestawień kobiecego symbolu stolicy tej uznanej warszawskiej artystki.
Praca Aleksandry Waliszewskiej znalazła się w kalendarzu warszawskim na rok 2025, którego motywem przewodnim jest jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli stolicy – Syrena Warszawska.
Kalendarz do kupienia w sklepie Muzeum Warszawy.
Kalendarz powstał przy wsparciu finansowym TSC sp. z o.o.
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu TSC Sp. z.o.o.
Olga Mokrzycka-Grospierre
Wciąż rozwijana seria Syren Olgi Mokrzyckiej to już ponad piętnaście płócien, z których trzy wzbogaciły kolekcję Muzeum Warszawy o współczesne interpretacje emblematu stolicy.
Są one autorską interpretacją motywu syreny, który artystka odkrywała wśród starannie dekorowanych budynkach użyteczności publicznej odbudowywanej po II wojnie światowej stolicy. Pomysłowość pracujących przy budynkach artystów i rzemieślników inspiruje ją do dziś.
Wszystkie na czarnym tle, namalowane są w sposób bardzo uproszczony, geometryczny i tylko sugerujący kształt morskiej hybrydy.
Jedna z Syren Olgi Mokrzyckiej znalazła się w kalendarzu warszawskim na rok 2025, którego motywem przewodnim jest jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli stolicy – Syrena Warszawska.
Kalendarz do kupienia w sklepie Muzeum Warszawy.
Kalendarz powstał przy wsparciu finansowym TSC sp. z o.o.
Zakup prac sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy dzięki wsparciu TSC Sp. z.o.o.
Pola Dwurnik
Obraz przedstawia artystkę i jej matkę, także twórczynię, fotografkę, Teresę Gierzyńską. Obie kobiety mają zwierzęce cechy (psie).
Pola Dwurnik chętnie posługuje się przedstawieniami ludzi w zwierzęcych ciałach, poprzez ten zabieg podkreślając cechy fizjonomii bądź odwołując się do kojarzonych ze zwierzęcymi bohaterami energii psychicznych.
W tym wypadku ważna jest emocjonalność psów, podkreślająca uczuciowy charakter więzi obu kobiet z Edwardem Dwurnikiem, byłym mężem Teresy Gierzyńskiej i ojcem Poli Dwurnik.
O powstaniu obrazu w rozmowie zamieszczonej w książce Agnieszki Bartak-Listkiewicz i Magdaleny Ujmy „moja matka, moja córka”, w taki opowiedziała artystka:
W 2012 namalowałam „Dwa wierne psy”, nasz psychologiczny, autoironiczny portret. Jesteśmy oddanymi panu (w domyśle Edwardowi Dwurnikowi) psami, mamy futra, włosy zakręcone w niby-uszy, czarne nosy, a ja zamiast dłoni mam wielką psią łapę.”
Kronika towarzyska to cykl, który powstał dla magazynu „Obieg”. Artystka wnikliwie obserwowała i portretowała życie kulturalne Warszawy, przedstawiając ludzi ze świata sztuki w satyrycznym, pełnym humoru stylu. Rysunki te oddają atmosferę spotkań artystycznych i specyficzny klimat środowiska, często uwypuklając jego absurdy i złożoności. Każdy kolejny był niecierpliwie wyczekiwany przez czytelników pisma.
Pola Dwurnik, poprzez skrótowy, ekspresyjny styl, ujmuje charakter postaci i relacje między nimi, tworząc swoisty zapis codziennych interakcji społecznych w świecie sztuki.
Cykl ten jest jednocześnie kroniką i komentarzem, ukazującym ironiczne spojrzenie na polską scenę artystyczną.
Zakup prac Poli Dwurnik sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Paulina Włostowska, Dookoła świata
Przestrzeń obok muralu Kucie kos Wojciecha Fangora
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Praca Pauliny Włostowskiej to opowieść o historii odbudowy Warszawy i budowy osiedli mieszkalnych na terenie Muranowa.
W obrazie, obok realistycznie namalowanych skrawków archiwaliów i fotografii z drugiej połowy lat 40. i początku lat 50. XX wieku, artystka wkomponowała formy geometryczne, odwołujące się do tytułowej papieroplastyki. Pojawiają się również motywy warszawskich ruin i fragmenty widoków powojennego pejzażu odbudowy stolicy – między innymi mozaikowy zegar widziany od strony ulicy Wilczej, autorstwa Hanny Główczewskiej.
Kompozycja przedstawia odbudowę stolicy i rozwijający się w niej handel jako festiwal rzemiosła, rozwoju powojennych pracowni artystycznych i wielkoformatowej plastyki architektonicznej.
Paulina Włostowska zrealizowała we wnętrzu Muzeum Warszawy wielkoformatowy mural „Spółdzielnia prac malarskich” pokazujący alternatywną historię odbudowy Starego i Nowego Miasta.
Jak powstał mural w Muzeum Warszawy?
Realizacja filmu dofinansowana ze środków Krajowego Programu Odbudowy wg umowy numer 154/KPO. GRANTY/NIMiT/2024 zawartej z Jednostką Wspierającą – Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca.
Maja Kiesner, Cora
Klatka schodowa obok Gabinetu Ubiorów
Zakup sfinansowany przez Fundację Muzeum Warszawy.
Tematem obrazu Mai Kiesner, artystki od lat interpretującej w swoim malarstwie powojenną architekturę Warszawy, jest fragment zabudowań nieistniejących już Zakładów Przemysłu Odzieżowego Cora, które mieściły się na Kamionku, przy ulicy Terespolskiej 4. Zakłady, uruchomione 22 lipca 1949 roku, wkrótce stały się największymi tego typu w Polsce. Z firmą współpracowali znani ówcześni projektanci, m.in. Grażyna Hase. Firmę zlikwidowano w 2001 roku. Teraz na jej miejscu jest osiedle mieszkaniowe. Jedynie jego nazwa przypomina o poprzedniczce.
Obraz Mai Kiesner przywołuje historię zakładów, ale także upomina się o pamięć o dziedzictwie architektonicznym. Zabudowania zakładu były jednym z bardziej interesujących przykładów powojennego modernizmu w architekturze przemysłowej Warszawy. Artystka uwieczniła na obrazie fragment portierni zakładów z ich charakterystycznym znakiem firmowym i nazwą.