Fascynator z domkiem Lego

Pani Cieszkowska reprezentuje tradycyjne rzemiosło i prowadzi firmę czapniczą w szóstym pokoleniu, co jest niezwykle rzadko spotykane. Reprezentujecie ten sam fach, ale macie chyba dwa różne podejścia, a wiem, że znalazłyście wspólny język. Jak się poznałyście?

Na imprezie, która nazywa się Dzień Kapelusza i jest organizowana przez Damosferę. Każda z nas miała tam stoisko ze swoimi wyrobami. Dziewczyny z Damosfery opowiedziały mi o Alince, widziałam jej zdjęcia i od razu zwróciłam uwagę, że to kobieta z niesamowitą energią, że żyje tym, co robi, a ja takie uwielbiam, sama mam mnóstwo energii. Gdy zobaczyłam Alinkę pierwszy raz, wysiadała wtedy z windy, to zamiast „dzień dobry” powiedziałam „Jezu, kocham panią”. Ona na to: „Ale ja panią też kocham!”. I tak już zostało serdecznie między nami.

Zapytam o drobny szczegół: czy miałyście coś wtedy na głowach?

Ani jedna, ani druga! Ja nosiłam kartony, Alina nosiła kartony, bo rozkładałyśmy się na naszych stanowiskach. Alinka najpierw kształciła się jako czapnik, była uczona wedle starej szkoły, musiała składać egzaminy w Cechu. Ja już tego nie robiłam, więc można powiedzieć, że reprezentujemy dwa kompletnie różne światy.

Czy byłaś kiedykolwiek w relacji mistrzyni – uczennica?

Zaczynałam moją przygodę z modniarstwem jedenaście lat temu i wtedy panie modystki, które spotykałam, już nie chciały uczyć. Mówiły, że to jest wiele lat nauki.

A gdzie odbywałaś te rozmowy? Tutaj w Warszawie?

Nie, w Zielonej Górze, skąd pochodzę. Więc kiedy usłyszałam, że się nie da, to szukałam dalej. I zaczęłam szukać w internecie. Wyskoczył mi Nowy Jork. Poleciałam. Tam nauczyłam się zupełnie innych metod niż te spotykane w Polsce. I zupełnie innego stylu, dlatego moje rzeczy wyróżniają szaleństwo i kolor. To mnie cieszy, bo na początku postanowiłam sobie, że będę robić coś, czego nie robi nikt.

Od kogo można się nauczyć modniarstwa w Nowym Jorku?

Uczyła mnie Anya Caliendo, która wówczas miała pracownię na Long Island. Anya jest uczennicą Rose Cory, modystki królowej Elżbiety II. Praktykowała również u samego Stephena Jonesa, jednego z dwóch najbardziej znanych i poważanych projektantów nakryć głowy z Wielkiej Brytanii. Ten kurs trwał raptem trzy tygodnie, ale był tak intensywny, że do dzisiaj, jakbym się w nocy obudziła, to byłabym w stanie wyrecytować, jak idą ściegi: „cztery in, cztery out”.