REPERTUAR | lipiec 2022 r.

reż. Jens Meurer
Niemcy, Austria, 2020, 99 min

Dr Florian „Doc” Kaps to ekscentryczny wiedeński biolog, który od zawsze zafascynowany był analogowymi nośnikami obrazu i dźwięku.

Gdy w 2008 roku, w rok po pojawieniu się na rynku pierwszego iPhone’a, ostatniej fabryce Polaroida w Enschede w Niderlandach groziła rozbiórka, postanowił zebrać 180 000 euro potrzebnych do jej odkupienia, żeby uratować ją od upadku.

Początkowo nie mógł używać nazwy Polaroid, więc nazwał swoją firmę Impossible i otworzył biuro w Berlinie, gdzie zatrudnił grupę kreatywnych cyfrowych zapaleńców. Marzenie na przywrócenie popularności Polaroida było trudne do spełnienia, bo formuła polaroidowego filmu została utracona. Nie było chemikaliów potrzebnych do jego produkcji i w ten sposób rozpoczął się proces jego ponownego odkrywania. 

Doc okazał się wizjonerem, ale nie był zbyt przedsiębiorczy. Gdy na horyzoncie pojawił się polski fotograf osadzony w Nowym Jorku Oskar Smołokowski wraz z ojcem-multimilionerem Wiaczesławem Smołokowskim, Doc musiał opuścić założoną przez siebie firmę, dzieląc los Steve’a Jobsa (cytowanego w filmie kilka razy). 

Film dokumentuje działalność Doca i innych pasjonatów analogowej rewolucji. Poznajemy jej technologię i zaplecze: telefony stacjonarne, odtwarzacze płyt i prasy drukarskie. I oczywiście wiele ciekawych polaroidowych zdjęć: od Andy Warhola po Lady Gagę.

Film, kręcony przez sześć lat na taśmie 35 mm, z pełną partyturą orkiestrową nagraną na żywo bezpośrednio na płytę winylową, pokazuje, że w epoce cyfrowej Polaroid jest alternatywną rozrywką, ale także szansą na ponowne zaufanie naszym zmysłom. 

reż. Niels Bolbrinker, Thomas Tielsch
Niemcy, 2018, 90 min

Czym tak naprawdę był Bauhaus? Radykalną artystyczną utopią, czy raczej ruchem, który wciąż wpływa na nasze życie i otaczający świat?

Film przedstawia fascynującą historię powstałego 100 lat temu innowacyjnego nurtu w sztuce, a także wyrosłe z niego współczesne społeczne i artystyczne projekty. Mimo upływu lat nadal silnie się z nim wiążą, bo Bauhaus okazuje się dziś ważniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Nie chodziło w nim przecież nigdy o sam proces twórczy, o sztukę dla sztuki. Forma miała wynikać z funkcji, a najbardziej liczyło się ulepszanie świata właśnie za pomocą sztuki i architektury – łączenie w jedno sztuki, rzemiosła i technologii.

W filmie poznajemy nie tylko historię Bauhausu, ale także jego bogate i zróżnicowane dziedzictwo. Przejawia się ono dziś w rozmaitych projektach. Obserwujemy artystów, naukowców i architektów świadomie odnoszących się do Bauhausu jako aktualnej idei, która pomimo upływu czasu nie straciła na atrakcyjności. Co więcej, okazuje się obecnie nadzwyczaj inspirująca. Charakterystyczna dla Bauhausu synteza wyobraźni i struktury, bogactwa i prostoty są ważnymi elementami kultury i życia codziennego XX i XXI w. Czerpią od niej projektanci Apple’a i współcześni architekci.

Twórcy filmu prezentują wizjonerskie idee Bauhausu, jego współczesne konteksty i zadają zawsze aktualne pytania: jak chcemy żyć i dokąd zmierzamy?

reż. D. W. Young
USA, 2019, 95 min

Filmowa uczta dla miłośników książek i Nowego Jorku.

Zrealizowana z amerykańską lekkością opowieść o legendarnych księgarniach (ze Strandem na czele), antykwariatach, targach rzadkich książek, najbardziej zapalonych kolekcjonerach, szalonych aukcjach w Sotheby’s, prywatnych kolekcjach i bibliotekach skrytych w domach bogaczy owładniętych miłością do starodruków. Twórcy filmu fundują nam podróż od pokrytych kurzem magazynów przywodzących na myśl XIX-wieczne gabinety osobliwości po nowoczesne wnętrza wypełnione zbiorami wartymi miliony dolarów. 

Każdy z adeptów słowa pisanego opowiada o swojej pasji inaczej, ale wszyscy dostrzegają nadchodząca zmianę rynku – stopniowy zanik czytelnictwa, nośniki cyfrowe oraz globalne odejście od kultury druku na rzecz kultury obrazu.

Opowiadane z gracją anegdoty mieszają się ze wspomnieniami z przeszłości, a książki inkrustowane złotem i diamentami lub oprawione… ludzką skórą są omawiane z taką samą czułością, jak wydania powieści science fiction w miękkiej oprawie z lat 50. ubiegłego wieku. Energia i charyzma bohaterów, żywcem wyjętych z filmów Noah Baumbacha i Woody’ego Allena jest tak zaraźliwa i ujmująca, że chłoniemy z wypiekami na twarzy ich historie o kupionych okazyjnie Balzakach, „Kodeksie Leicester” Leonarda da Vinci (najdroższej książce w dziejach), zbiorach hip-hopowych zinów czy odrodzeniu niezależnych księgarni w Nowy Jorku. 

reż. Jolanta Dylewska
Polska, Niemcy, 2019, 79 min

„Dlaczego nikt mnie nie pyta, czy w getcie była miłość?
Dlaczego nikogo to nie interesuje?”

– mówił na krótko przed śmiercią w 2009 roku Marek Edelman, ostatni przywódca powstania w getcie warszawskim.

Odpowiada on na to pytanie w długo oczekiwanym i głośnym jeszcze przed premierą filmie „Marek Edelman… i była miłość w Getcie”, przy którego scenariuszu współpracowała Agnieszka Holland, a Andrzej Wajda współreżyserował fabularyzowane sceny filmu.

Jak się okazuje, w piekle getta mogło istnieć dobro i piękno. I miłość – także ta przepełniona erotyką. To ona okazała się największą wartością, większą nawet niż życie.

reż. Anaïs Volpé
Francja, 2021, 100 min

Margot (Souhelia Yacoub, „Climax”) ma 27 lat, mieszka w Paryżu i wraz ze swoją przyjaciółką Almą (Déborah Lukumuena, Cezar za rolę w filmie „W pogoni za marzeniami”) uparcie chodzi na castingi, pracując na co dzień jako kelnerka.

Dziewczyny wiedzą, że zawsze mogą na siebie liczyć, nawet jeśli są dla siebie konkurentkami. Przełom następuje, gdy Alma otrzymuje główną rolę w sztuce uznanej reżyserki (Sveva Alviti, tytułowa „Dalida. Skazana na miłość”), a Margot ma być jej zastępczynią.

Niedługo po tym wychodzi na jaw tajemnica skrywana przez Almę, która postawi jej udział w spektaklu pod znakiem zapytania… Czy przyjaciółkom uda się zachować łączącą je, wyjątkową i niezwykle silną, więź mimo przeciwności losu?

reż. Bianca Stigter
Niderlandy, Wielka Brytania, 2021, 68 min

Glenn Kurtz znalazł w domu swoich rodziców na Florydzie trzyminutowy film z ich rodzinnej wioski – Nasielska, nakręcony w 1938 roku.

Bianca Stiger te trzy minuty zmieniła w medytację nad społecznością, której już nie ma. Przeprowadza śledztwo nad postaciami występującymi w filmie, bo to być może jedyny zachowany ślad ich istnienia z czasów, kiedy mogli żyć w spokoju.

Jak długo oglądamy i analizujemy te trzy minuty, tak długo historia społeczności Żydów z Nasielska może trwać. A fascynujące medium, jakim jest film, w unikalny sposób przechowuje pamięć i życie. Po raz kolejny okazuje się, że prywatne amatorskie nagrania być może są najbardziej fascynującą częścią kina.

reż. Agnés Varda, JR
Francja, 2017, 89 min

Agnès Varda, francuska fotografka i reżyserka filmowa, przedstawicielka francuskiej Nowej Fali, laureatka honorowego Oscara za całokształt twórczości oraz honorowego Cezara, oraz znany francuski fotograf, uliczny artysta, graficiarz ukrywający się pod inicjałami JR. Ona ma prawie 90 lat, on 33. Ona pracowała z Jean-Lukiem Godardem, on tworzy gigantyczne murale w różnych miejscach na całym świecie. Łączy ich zamiłowanie do obrazów, a zwłaszcza kwestionowanie sposobu, w jaki są pokazywane. Varda wybrała kino, JR tworzenie fotograficznych galerii na wolnym powietrzu. Poznali się w 2015 roku i od razu postanowili nakręcić film we Francji, z dala od wielkich miast.

Udali się w podróż starą, przerobioną na gigantyczny jeżdżący aparat fotograficzny furgonetką, w środku której znajdowała się fotobudka, a także sprzęt pozwalający wywołać zrobione zdjęcia i wydrukować je w wielkim formacie. W ten sposób powstał dokumentalny film drogi – portret zanikających powoli francuskich peryferii, z dala od miejskiego zgiełku, które w wyniku rozwoju technologicznego stały się głęboką prowincją. Dziś we Francji węgiel nie jest już nikomu potrzebny, ale blisko kopalni nadal mieszkają ludzie i spotkać tam można postindustrialną architekturę.

Varda i JR odwiedzają małe społeczności, wioski i farmy od Aubin po Bonnieux i Pirou-Plage, odkrywając, że każdy człowiek ma inną, ale równie ciekawą, historię do opowiedzenia. Rejestrują m.in. opowieści ostatniego mieszkańca z szeregów chat górniczych, które mają zostać zniszczone, samotnego rolnika, czy listonosza, który jest nierozerwalnie związany z lokalną społecznością. Każde spotkanie staje się inspiracją do stworzenia wielkoformatowej fotografii lokalnej społeczności i pojedynczego człowieka. Zdjęcia, które powstają na oczach widzów filmu, są wypadkową miejsca, czasu i czyjejś indywidualnej historii. Obrazy, które wyłaniają się w wyniku tego arcyciekawego filmowego eksperymentu bywają piękne, wzruszające, zabawne, ale i budzące niepokój. I choć nie ma w tym filmie żadnej wzmianki o polityce, to przesłanie filmu jest głęboko polityczne.

Ta filmowa celebracja życia i przyjemności płynącej ze spotkania z drugim człowiekiem jest również dokumentacją wzajemnej przyjaźni dwojga bliskich sobie artystycznie i mentalnie osobowości, które dzielą co prawda pokolenia, ale łączą podobne poglądy i postawy wobec życia. Ten film to także radosne świętowanie czystej potrzeby tworzenia sztuki.

Złożony z fragmentów kronik filmowych dokument zabiera widzów w niezwykłą podróż po Warszawie. Ukazuje stolicę przed II wojną światową, zniszczenia wojenne i pierwsze lata odbudowy. Pozwala zrozumieć niezwykły charakter Warszawy i stanowi doskonałe uzupełnienie do wystawy lub spaceru po mieście.

Pokaz filmu można również zarezerwować dla grupy dla grupy minimum 5 osób w godzinach otwarcia muzeum.

Film jest dostępny w następujących wersjach językowych: polskiej, angielskiej, niemieckiej, hiszpańskiej, włoskiej, francuskiej.

Możliwa jest również wersja polska z audiodeskrypcją oraz napisami.

Dowiedz się więcej.